पितृसताले  नारी माथी कोरेका
सारा असमानताका  रेखाहरु
कुल्चिएर  चल्छु
छैन स्वीकार  मलाई
दोस्रो दर्जाको मानव हुन,
किनकि म पनि
पुरुष समान  अधिकार बोकेर हिँड्छु
तिमीले कोरेको मर्यादाको  सिमाले
मेरो चरित्र  निर्धारण गरेसम्म
हो म  तिम्रो नजरको
चरित्रवान बन्न  सकिन
मलाई मात्रै लागू हुने कानून मानिन
बतिस लक्षणको कसिमा
कहिले आफूलाई कसिन ।

प्रतिक्षा कार्की

पढ्दिन  नारी शिक्षा  घुम्टोभित्र  पसेर
दिन्न गर्न  राज कसैलाई
मेरो शरीर माथी किनकि
म तिमिले खेल्ने गुडिया  हैन
छ मेरो  जिवित  स्वतन्त्र अस्तित्व
हो त्यसैले तिम्रो नजरको
गुणवान  हुन जानिन  ।

म बाचेको समाजले  भन्छ
घर भित्र  लुक्नु पर्छ,
जीउ मात्रै  किन ?  मुहारै छोप्नु पर्छ
म पुरुषको निगरानीमा  बस्नु पर्छ
नत्र म फेरि कुनै
बलात्कारीको नजरमा पर्छु रे
बम्बईको कोठीमा बेचिन्छु रे
मेरो चरीत्र  लिलाम हुन्छ रे,
म फेरि बदनाम  हुन्छु रे
तर मेरो आँखाले खुला आकाश  हेर्छ
सिमाहिन धर्ती  देख्छ ,
डरत्रासलाई चिर्न थाल्छ,
फेरि पनि बाच्न खोज्छु
स्वतन्त्र जीवन, हो त्यसैले म
मर्यादावान हुन जानिन  ।

मेरो ईज्जत सिसा सरी रे
कसैले छोईदिए दाग धब्बा  लाग्ने
मेरो जीवन  कठपुतली सरि रे
सधै तिम्रो  ईसारामा नाच्नु पर्ने
तिमी सधै स्वतन्त्र  पन्छी
अनि म ? निति-नियमरूपी  पिंजडाको बन्दी
तोड्दैछु म  यो पिंजडा ,
नकार्दैछु म माथि  लाग्ने
वाईयात लाल्छना
हो  त्यसैले म तिम्रो  नजरको
नैतिकवान  हुन  जानिन ।

मलाई यति सम्झाई देउ,
खोलेर चेतनाका आँखाले
तिमी पुरुष जाती म नारी जाती
नयाँ सृष्टि-रचनामा
बराबर छ  हिस्सादारी  ,
तर
फेरि पनि तिमी मेरो मालिक
म कसरी भएँ तिम्रो दासी ।
कदापि स्वीकार छैन यो  विभेद
छ मभित्र पनि विवेक,
हो त्यसैले म  तिम्रो  नजरको
ज्ञानवान  बन्न  सकिन  ।